سعید بعد از ۱۲ ساعت کار مداوم؛ چمدان بزرگش را روی زمین می گذارد، قولنج کمرش را می‌شکند و می‌گوید: «درآمد ماهانه من حدود ۲.۵ تا ۳.۵ میلیون تومان است؛ اگر بخواهم یک مغازه ۲۵ متری در غرب تهران اجاره کنم باید تمام درآمد یک ماهم را بدهم تا بتوانم اجاره‌اش را پرداخت کنم. تازه مبلغ پیش پرداخت هم حدود ۴۰ میلیون تومان است.» لباس‌های مردانه از چمدان بیرون زده‌اند. قیمت هر کدام بین ۶۰ تا ۱۲۰ هزار تومان است و به دست سعید دوخته شده‌اند؛ کارگاه خیاطی او در زیر زمین خانه‌اش است و فقط یک دستگاه چرخ خیاطی دارد. سعید چمدان را بلند می‌کند؛ روی دوشش می‌اندازد و با نفس‌های بریده بریده می‌گوید: «چهار سال پیش در خیابان آذربایجان در غرب تهران یک مغازه ۲۵ متری داشتم که به دلیل مشکلات مالی مجبور شدم آن را بفروشم. حالا اجاره همان مغازه شده ماهانه ۳.۵ میلیون تومان با ودیعه ۵۰ میلیون تومانی.» درآمد سعید برای اجاره مغازه کافی نیست اما این اتفاق باعث نشده او نتواند محصولاتش را بفروشد. می‌گوید: «تقریبا روزانه ۱۲ ساعت خیاطی می‌کنم و همزمان برای تولیداتم مشتری پیدا می‌کنم. فروش روزانه من بین ۱۵۰ تا ۲۵۰ هزار تومان است.» رمز کار سعید در استفاده از فضای مجازی و تبلیغ در سایت های خرید و فروش آنلاین مانند دیوار نهفته است. ادامه می دهد: «از یک سال پیش با این سایت‌ها آشنا شدم و آگهی دادم. به مرور مشتری ها با دیدن تولیداتم زنگ زدند و درخواست لباس کردند. هر روز بخشی از کارم دوختن پیراهن‌های مردانه و بخشی دیگر بردن لباس‌ها به خانه مشتری‌ها است. البته بعضی‌ها هم به کارگاه خیاطی‌ام می‌آیند. سود ماهانه‌ام به ۲.۵ میلیون تومان می‌رسد و بعضی وقت‌ها هم ۳.۵ میلیون تومان می‌شود.» سعید فقط یک نمونه از افرادی است که در سال‌های اخیر به دلیل افزایش اجاره مغازه‌ها و کاهش درآمدها، به سمت فضای مجازی برای تبلیغ و فروش کارشان روی آورده‌اند.
